Ε κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει κι αυτό.
Εμείς δηλαδή, στο πηγάδι κατουρήσαμε; Και η Κουτσή Μαρία θα έχει σελίδα ιστολογίου (δεν το έχω ψαξει, αλλά ΣΤΑΝΤΑΡ θα παίζει κανένα koutsh-maria.blogspot.com). Εμείς γιατί λοιπόν να μείνουμε πίσω από τις εξελίξεις. Γιατί δηλαδή να χάσουμε την εμπειρία του να σε βρίζει ο κάθε στραβοξυπνημένος, ο κάθε καλομαθημένος, ο κάθε κακογαμημένος μέσα απ΄το διαδίκτυον. Γιατί να χάσουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε άτομα και καταστάσεις που θα μπορούσαμε να έχουμε την ευκαιρία να αποφύγουμε να γνωρίσουμε. Οι δε συνθήκες είναι ιδανικές: Κλείσαμε ήδη το παράθυρο, καθώς όπως αρχίζουν οι Κατσιμιχαίοι στη Γυμνή Σκιά (μόλις καταλάβω πώς διάλο να embed μουσική εδώ, νομίζω ότι θα είναι το κατάλληλο κομμάτι για μπλογκοεπένδυση τώρα που το σκέφτομαι) , "χειμώνιασε....", η βράση του καλοκαιριού πέρασε, και οι σκέψεις σαν μόρια ατμού που βράζει σε κλειστή κατσαρόλα και χτυπιούνται στο καπάκι (το θυμάστε το σχετικό γράφημα απ΄το σχολείο; ) καταλαγιάζουνε πλέον, και ίσως ήρθε η ώρα να μπούνε σε μία τάξη.
...Αλλά το κάθε τί χρειάζεται αφορμή. Και καλύτερη αφορμή από τον Α δεν υπάρχει. Ξέρει αυτός τί λέω, και πού το πάω. Και εύχομαι η αφορμή του να γίνει αφορμή του. Και πάλι ξέρει τί λέω. Και γενικώς όλα τα ξέρει, αλλά γαμώτο του δεν μαχαιρώνει. Σφάζει ενίοτε με κα'να μπαμπάκι, αλλά δε φτάνει. Φταίει βέβαια που ακόμα ψάχνει τον σουγιά που έχασε κάπου κάπως κάποτε σε μια διαδρομή κι ακόμα τον ψάχνει, έκανε κι ανάποδα την διαδρομή, αλλά μάλλον είναι ώρα να μην ψάχνει στους δρόμους, αλλά στις τσέπες του. Κι άμα το θελήσει και κάνει τσακ και βάλει το χέρι στην τσέπη, κάτι θα βγάλει. Η πάσα είναι χοντρή, τον έχω βγάλει με ψηλοκρεμαστή μόνο του 3 μέτρα απ΄το δοκάρι, ο τερματοφύλακας το παίζει Αντώνης, χρειάζεται μόνο επιτέλους να καρφώσει. Άιντε λοιπόν. Τέτοια πάσα πασά μου ΠΟΥ θα την ξαναβρείς (πρέπει να το λένε και τα ζώδια-τσεκάρέ το).
...Ωραία λοιπόν, φτιάξαμε τον λογαριασμό μας, παραμετροποιήσαμε κομμάτι τη σελίδα μας, κάναμε μια εισαγωγή άχτι-μούχτι, δώσαμε και την πάσα μας, δικιολογώντας έτσι και την αφορμή μας - και τώρα;
...Τώρα θα δείξει. Το ιστίο σηκώθηκε στον ιστό, παίζει μια ελαφριά νηνεμία, μια σχετική αμηχανία και ο Ο δεν είναι πουθενά να πάρει τα ηνία...So what όμως. Θα δείξει, είπαμε.
Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη από όσους τυχόν κουραστούν από ότι ακατάληπτο τυχόν διαβάσουν τυχόν μπαίνοντας εδώ, αλλά το blogocontrol το έχουν στο χέρι τους.
* * *
...α ναι. Είχα κατά νου να ποστάρω και κάτι, με αφορμή την "αφορμή μου".
Βουρ λοιπόν, έτσι γιατί μου άρεσε και θέλησα να το μεταφέρω και εδώ, και ας είναι αυτό, το αντιρατσιστικό σχόλιο της ημέρας :
"Να εκτιμάς τη λιγοστή ανθρωπιά που θα σου δοθεί μέσα στην πιο αφόρητη μοναξιά. Να καταλάβεις ότι η ύψιστη αρετή του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με το αίμα των προγόνων, ούτε με το χρώμα της επιδερμίδας, αλλά με την ικανότητά του να αλλάζει.
Να μάθεις ότι το μυστικό της επιτυχίας είναι απλό και δύσκολο: να μη βαριέσαι που ζεις. Σταματώ. Τι με έπιασε καλοκαιριάτικα και κάνω τέτοιες σκέψεις; Ίσως να με πείραξε η γλυκιά μελαγχολία της άδειας Αθήνας..."
από http://gazikapllani.blogspot.com (χωρίς την άδειά του...)
Τεσπα, αυτά, κάθε αρχή και δύσκολη, και στο κάτω-κάτω είναι η αφορμή της αφορμής για την αφορμή...
Ελπίζω να πιάσει τόπο, και ούτως ή άλλως άμα δεν βρει τον δρόμο του, υπάρχει και το delete this blog. To πρώτο σχόλιο του τύπου "αντε delete λοιπόν, τί κάθεσαι", κερδίζει το βραβείο κακεντρέχειας, το οποίο και παραλαμβάνει ιδιωτικά.
Άντε καλή αρχή μας και μέρα καλή σας.
10-42-06%5Dc.jpg)